Huruf ق sifat ketebalannya sama seperti huruf غ dan خ. Iaitu sifat Isti'la' dan Infitah. Yakni pangkal lidah ternaik tetapi lidah tiada lekukan.
Maknanya sifat tebal dia tetapi tak boleh disamakan dengan huruf-huruf yang bersifat isti'la' dan Itbaq (ص ض ط ظ). Yakni pangkal lidah ternaik dan lidah ada lekukan.
Huruf ق selalu tertukar jadi huruf ك atau خ ataupun ء. Contoh sebutan asal Bahasa Melayu ialah تيدق tetapi bila disebut, bunyinya seperti تيداء kerana tulisan ruminya diubah menjadi "tidak".
Huruf ق walaupun ejaan hurufnya ada ف yakni قاف, tetapi bila berbaris, tiada angin dikeluarkan. Kesalahan biasa ialah pada kalimah قَالُو. Bila menyebut قَ, sepatutnya tiada angin kerana sifatnya Jahr. Ingat ye, anginnya tersekat.
Huruf ق ada sifat Qalqalah ataupun lantunan. Lantunannya mesti dibunyikan tak boleh jadi syiddah@bunyi terhenti terus. Contoh:
{ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ }
[Surah Al-Falaq: 1]
Bila waqaf pada kalimah ٱلۡفَلَقِ, Qalqalah ق mesti dibunyikan. Bukan bunyinya datang dari hujung mulut "kok" tapi hasil dari lantunan dipangkal lidah. Mulut tidak dimuncungkan.
Kesalahan lain ialah apabila ق berbaris bawah, menjadi terlalu nipis hingga seperti ك. Contoh:
{ ٱهۡدِنَا ٱلصِّرَ ٰطَ ٱلۡمُسۡتَقِیمَ }
[Surah Al-Fâtihah: 6]
Bunyi ِق tetap tebal pada kalimah ٱلۡمُسۡتَقِیمَ, tetapi ketebalannya tidak sama seperti bila baris atas atau depan. Tetapi tidak terlalu nipis hingga terlari makhrajnya menjadi huruf ك.
Hati-hati ye, bila tertukar huruf, tertukar makna.
